Systemy kominowe wentylacyjne i ich rola w konstrukcji budynku

Zarówno kominy wentylacyjne jak też spalinowe i dymowe można budować w dwojaki sposób. Jeśli komin będzie stykał się z którąś ze ścian nośnych, to będzie wzrastał wraz z tymi ścianami. Jeśli stanowi on oddzielny samonośny element konstrukcyjny, biegnący poza strukturą głównych ścian budynku, to może być postawiony także wtedy, gdy dom będzie już zbudowany do stanu surowego otwartego, czyli jeszcze bez dachu.

Podstawowe informacje o zasadach stawiania kominów

Jest oczywiste, że system kominowy i sposób jego wykonania  jest z góry określony w projekcie domu, więc już na etapie budowy wiadomo, w którym miejscu i w jaki sposób komin będzie zbudowany. Jeśli będzie on zintegrowany z którąś ze ścian nośnych, to nie będzie potrzebny dla niego oddzielny fundament. Komin ustawiony prostopadle do ściany i stykający się z nią wymaga osobnej ławy fundamentowej i ściany. Dla posadowienia komina biegnącego równolegle  przy ścianie należy poszerzyć tak ławę, jak i ścianę fundamentową. Komin samonośny oddalony od ścian potrzebuje odrębnej stopy fundamentowej, która może być posadowiona wyżej niż ławy ścian, a więc poczynając już od 50 cm w dół od poziomu posadzki. Rzecz tyczy się kominów wentylacyjnych, spalinowych oraz dymowych, które wszakże wykonuje się z innych materiałów. Do budowy kominów dymowych i spalinowych wykorzystuje się zazwyczaj ceramiczne lub keramzytobetonowe pustaki kominowe o przekroju prostokątnym albo kwadratowym. Pustaki te mogą mieć dwa oddzielne kanały, z których w większym umieszcza się wkład, a drugi mniejszy jest kanałem wentylacyjnym. Natomiast przy budowie kominów jednokanałowych stosuje się ceramiczne lub silikatowe cegły pełne. Z kolei wentylacyjne pustaki keramzytobetonowe służą do budowy kominów mających dwa, trzy lub cztery kanały. Jak podkreślają pracownicy firmy TERMAT  ze Środy Śląskiej, newralgicznym momentem przy budowie każdego komina, jest jego przejście przez strop i w szczególności przez dach, a związane z tym prace muszą być prowadzone ściśle według projektu.

Zakończenia wylotów kominów wentylacyjnych

Wszystkie kominy wentylacyjne powinny mieć stosowne zakończenia wylotów po to, aby zabezpieczyć prawidłowy ruch powietrza, a także by uniemożliwić gniazdowanie się w nich ptaków. Dlatego też zwykle zamyka się je od góry specjalną żelbetową czapką z wklejoną w nią obróbką blacharską posiadającą poziome przestrzenie, do których doprowadza się przewody wentylacji grawitacyjnej. Wskazane jest, by na wylotach tej konstrukcji umieszczać kratkę, która uniemożliwi ptakom dostęp do wnętrza kanałów; ptaki potrafią swymi gniazdami skutecznie zatkać takie przewody. Zabezpieczeniem przed wciskaniem powietrza do wnętrza kominowego systemu wentylacyjnego przy tak zwanej cofce jest otwarcie przewodów grawitacyjnych pod czapką na dwie przeciwległe strony. Innym często stosowanym zakończeniem komina wentylacyjnego jest obrotowa nasada kominowa, która dzięki odpowiedniemu kształtowi swej ruchomej części wyciąga powietrze z kanału. Nasady tego  typu mają różne formy, mogą  mieć bądź to ogranicznik obrotów zmniejszający nadmierne ssanie przy dużym wietrze, bądź to silniczek wspomagający  obroty przy bezwietrznej i upalnej pogodzie.